“Heb je een winkelwagentje nodig? Een vrachtwagen, misschien?” Samen met een vriend liep ik door de boekwinkel in Amsterdam. Al zo’n uur lang was ik aan het ronddwalen en inmiddels had ik een stapel boeken gecreëerd die kon concurreren met het topje van de Mount Everest.
“Als ik nog één flitsende roze broek zie, eet ik mijn schoen op,” mompelde ik terwijl ik in de auto onderweg naar huis was. Het was 1 januari, en ik was met mijn gedachten bij de grote Nieuwjaarskoek die ik thuis ging verorberen. Na de oliebol natuurlijk, waar ik er al twee van op had terwijl de klok nog niet eens 12 uur ’s middags had geslagen.
Met een intens droevige blik, inclusief een setje fronsende wenkbrauwen, staarde ik naar een prachtige set boeken van Harry Potter in de boekhandel. De verkopers zagen me vast als een of andere psychopaat, want ik had daar nu al zo’n negentien keer gestaan. Op dezelfde plek, met dezelfde blik, kijkend naar dezelfde boeken. Zucht.
Geloof me, ik ben intens dol op Kerstmis. Zodra de kerstballen in de bomen hangen en de snoepkast vol ligt met kerststerren, chocolade-kerstmannen en zuurstokken ben ik niet meer te houden. Is het huis dan ook nog eens versierd met een belachelijk aantal afzichtelijke kerstkransen en epilepsie-veroorzakende kerstlampjes, dan sta ik te stuiteren als een op hol geslagen rendier.
Hij was er terwijl ze alleen door de stad liep. Hij drong zich aan haar op toen ze naar een groepje lachende vriendinnen keek. Hij verveelde haar op het moment dat ze scrollend haar Facebook-timeline afging. Hij was er zelfs na een lange dag als ze doodvermoeid in bed lag, maar de slaap niet kon vatten. Hij was er altijd, iedere keer opnieuw. Die gedachte. “Ik voel me zo ontzettend alleen.”
Ik moet de openbare bibliotheek mijn excuses aanbieden. Want – en daar durf ik met mijn lievelingsboek op te zweren – ik kan met zekerheid zeggen dat ik zo’n twintig klanten van ze af heb gepakt. Ieder boekliefhebbend en nadenkend mens in mijn nabije omgeving heeft namelijk zijn biebpas opgezegd. Zo’n pasje is met mij in de buurt namelijk behoorlijk overbodig.
“En, hoe vond je de film?”, vroeg mijn vriend aan me toen de credits over het witte doek rolden in de bioscoop. Ik gaf geen antwoord, want ik was kei hard aan het janken. Dat was begrijpelijk geweest bij een of andere chick flick met een zielig zien-we-elkaar-ooit-nog-wel-terug-einde, maar dit was ‘The Good Dinosaur’, een film van Disney. Disney, jongens.
“Dit werkt gewoon niet!”, schreeuwde ik door de woonkamer. Ik pakte een ander boek, las ook hiervan de eerste zin, en smeet hem vervolgens – met zachte hand – door de kamer. Het belandde op een stapeltje andere boeken die ik al door de kamer had gegooid. Ik maakte zoveel kabaal, dat mijn vriend besloot om te kijken of het wel goed met me ging. “Wat ben jij in godsnaam aan het doen?!” Ik keek gefrustreerd naar al mijn boeken die nog ongelezen waren. “Aaaagh, het werkt niet. Ik kan het gewoon niet!” Ik gooide mezelf met heel wat dramatiek op de bank. “Ik denk,” hoorde je gesmoord uit het kussen komen, “dat ik een book hangover heb.”
Briesend stond ik voor het raam naar buiten te kijken. Apart, inderdaad. Want normaal hoort zo’n ik-staar-uit-het-raam sessie je instant vredig te laten voelen. Laat het bij mij nou net het tegenovergestelde effect hebben. Want ik lijk te wonen op het timesquare van Amsterdam, zonder de glitter en de glamour, wel met voorbij scheurende taxi’s, dronken toeristen en trams die graag een wedstrijdje ik-toeter-harder-dan-jij organiseren. En dat in combinatie met hooggevoeligheid zorgt voor dat briesende effect. En dat al in de vroege ochtend. Dit werd zo mijn dag niet.
Ken je dat plaatje van die aap? Ik noem het ook wel de seizoensgebonden aap. Want hij laat zich op Facebook maar zo’n twee keer zien. Wanneer het bikiniseizoen van start gaat, en op het moment dat tengere vrouwenlichamen met vleugeltjes de catwalk bewandelen tijdens de Victoria’s Secret Show. Het is die aap die heel beteuterd naar zijn buik kijkt, die zo enorm groot is dat hij zijn arme voetjes niet meer kan zien.
storiesbybente 